Modern dönemde din eğitimi alanında ortaya çıkan yaklaşımları teorik olarak incelemek; tarihsel gelişimleri, uygulamaya yönelik önerileri bakımından değerlendirmek ve Türkiye'deki uygulamalar açısından tartışmak.

Bu derste din eğitimi uygulamaları üzerinde etkili olan çeşitli teorilerin tanıtımı, çıkış nedenleri ve bu yaklaşımların Türkiye’deki din eğitimi açısından karşılaştırmalı olarak değerlendirilmesi yapılarak öğrencilerin alanla ilgili bilgi ve bilimsel bakış açılarının gelişmesine katkı sağlanmak hedeflenmektedir. Bu kapsamda, yapılandırmacı, fenemenolojik, yorumlayıcı, anlatı temelli din eğitimi yaklaşımları, din eğitiminde postmodern yaklaşımlar ve çoğulculuk konuları ele alınacaktır.

Sözlü anlatım, grup tartışması.

1.Michael Grimmitt (ed.) (2000). Pedagogies of religious education. Essex: McCrimmons. 2.Randolph Crump Miller (1995). Theologies of religious education. Alabama: Religious Education Press. 3.Robert Jackson (2005). Din eğitimi: yorumlayıcı bir yaklaşım (çev. Üzeyir Ok, M. Ali Özkan). İstanbul: Değerler Eğitim Merkezi. 4.Robert Jackson (2003). Başkalarının dünya görüşlerini anlama: Din eğitimine yorumlayıcı yaklaşımlar. Değerler Eğitimi Dergisi, 1 (3), s.189-215 5.İbrahim M. Abu Rabi (2002). İslam eğitiminde çağdaş akımlar (Çev: Mustafa Köylü), Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi, (9), İstanbul, ss. 29-41. 6.Mustafa Köylü (2006). Sosyal din eğitimi modeli: ABD ve Latin Amerika ülkeleri örneği. Değerler Eğitimi Dergisi, (4) 12, ss. 109-128. 7.MEB (2003). Din öğretiminde yeni yöntem arayışları uluslararası sempozyumu. Ankara: MEB Yayınları. 8.Recep Kaymakcan (ed.) (2006). Çokkültürlülük, eğitim, kültür ve din eğitimi. İstanbul: DEM Yayınları. 9.Mahmut Zengin (2011). Din eğitimi ve öğretiminde yapılandırmacı yaklaşım, İstanbul: DEM Yayınları. 10.Clive Erricker (2004). Dini ve manevi eğitimin öyküsel pedagojisi. Değerler Eğitimi Dergisi, 2 (5), s.39-56 11.H. Lombaerts, D. Pollefeyt (ed.) (2004). Hermeneutics and religious education. Leuven: Leuven University Press